Op 5 november 2015 ging het over levens van mensen. Het zouden uw buren kunnen zijn.

Mensen die kampen met problemen waar zij zelf niet zomaar uitkomen. We zijn deze dag met elkaar aan het werk gegaan om uit te zoeken hoe de levens van deze mensen aangenamer kunnen worden.

Wat kan ieder van ons bijdragen vanuit een eigen rol en positie? Wat wordt de volgende stap die we zetten?
Wat spreken we af met elkaar? Wie hebben we nog meer nodig?

Een kleine impressie

De twaalf thema’s werden verbeeld door gewone mensen. En zo maakten we kennis met Debbie, met Zoë, met Jacob en Marianne. Zij hielden de themagroepen scherp en zij lieten ons in spel terugzien welke plannen we hebben en welke ja-maren we bedenken.
Dat leverde soms ongemakkelijk herkenbare situaties op. Zo zagen we bijvoorbeeld hoe een mantelzorger van iedereen te horen krijgt dat ze geen tijd meer hebben om haar te helpen…

Persoonlijke acties

Het idee achter de bijeenkomst was om betrokkenen bij de transformatie van zorg en ondersteuning bij elkaar te brengen en te bedenken wat ieder in zijn of haar de eigen rol en positie concreet kan doen. De gespreksleider daagde ons op niet mis te verstane wijze uit! “Het gaat niet werken als u zelf niet in actie komt”; “U bent goed bezig, maar wat is uw eerstvolgende stap?” En zo ging iedereen naar huis met eigen persoonlijke acties op een bierviltje. Want daarop ontstaan de beste plannen.

Ik heb zitten genieten maar…

We kijken terug op een geslaagde dag. Meer dan 300 mensen van gemeenten, zorgaanbieders, cliëntvertegenwoordigers, WMO raden, huisartsen, woningcorporaties, onderwijskrachten, zetten hun denk- en creatiekracht in. In een eerste evaluatie met zorgaanbieders, gemeenten en andere betrokkenen (onder meer uit het onderwijs), waren er behalve lovende reacties ook vragen en kritische noten.
De belangrijkste vraag was: hoe nu verder? Hoe houden we de energie en beweging van zo’n dag vast? Ook kwam de vraag aan de orde: welke rol pakken de gemeenten in dit proces? Wat zijn de kaders van de transformatie?

Lastig dilemma

De gemeenten hebben ervoor gekozen om op deze dag en in het proces hierna de rol te pakken van actief faciliteerder van het proces: de mensen bij elkaar brengen en de acties te verbinden. Meer niet. De acties zijn van ieder persoonlijk, daarom nam ieder zijn eigen bierviltje gewoon mee naar huis. Ondertussen zijn de gemeenten wel de opdrachtgever en degene die bepalen waar het beschikbare geld naartoe gaat. Een lastig dilemma, want de behoefte om in gelijkwaardige samenwerking te werken aan transformatie en vernieuwing, is alom aanwezig. Zo bleek ook uit de evaluatie van de inkoop. Maar de posities verschillen. Waar we elkaar vinden is de behoefte en de vragen van de cliënt, de inwoner. Daarop was het concept van de dag gebaseerd. De tekst op de rug van het bierviltje verwees naar ons gezamenlijk belang: de cliënt.